Wenn die Rheinländer oder Berliner oder Minchner erchetz woss derzelln, zindn’sa ja immer ganz schee auf – dodergeecher sänn fei mir Frangn bescheidna Menschn. Am bessdn ko’mer dess an unnera Schbrooch erkenna. Zern Beischbill verlangd a Dissldorfer in der Metzgerei mit fessder Schdimm selbsdbewussd „bitte ein Pfund Sülze“, während der Hofer mit genau den selm Wunsch an der Fleischdeekn ganz bescheidn die Verkaifera frochd: „… aweng a Sulzn habder woll net?“